بحران فمینیستی

هیس... دختر ها فریاد نمیزنند _ ضد یادداشت

"هیس... دختر ها فریاد نمیزنند" فیلمی است مدعی در فرم و  مضمون  بکر سینمائی!  اما فیلم "پوران درخشنده" از نظر فرم سینمایی عقیم است و ابتر.  فیلم فقط پیام دارد و پیام.       هیس... دختر ها فریاد نمیزنند مطلقا سینمائیزه و دراماتیزه نشده است , بلکه در پیام هایش اگزوتیک هایی از جنس  فمنیستی دیده میشود. این نوع اگزوتیک   از جنس  اگزوتیک های   شبه روشنفکران(انتلکتان) وطنی خودمان نیست , بلکه فمنیستی ای کامل است. شاید هم  فرا فمنیستی!

سوژه ی فیلم جذاب است و مخاطب را به سینما میکشاند ولی سینما وسیله ای نیست که بتوان هر چیزی را در آن قرار داد . به یاد بیاورید میزانسن نخستین را که همراه با دوربین روی دست بی معنایی گرفته شده است.  چرا استفاده از دوربین روی دست برای همچین میزانسن ساده ای؟  فیلم از نظر شخصیت پردازی بسیار ضعیف است و جز " خانم وکیل " (مریلا زارعی)و "شهاب حسینی" هیچ کس در فیلم تبدیل به شخصیت نمیشود و اصولی رفتار نمیکند چون ما (مخاطب)      چند کنش و واکنش ساده از آن ها بیشتر نمیبینیم. شخصیت پردازی ها هم مطلقا کامل نیست.  

فیلم در بیان نمودن مسائل روانشناسی بسیار بد و ضعیف عمل کرده است و ما مشکلات روحی _  روانی شیرین  را درست نمیفهمیم.  به یاد بیاورید زمانی را که "شیرین" داستان "مراد" را برای بازپرس پرونده تعریف میکند. هیچکدام از مسائل روانشناسی این دختر نه در گذشته و حال ,  برایمان مشخص نمیشود.     نه دادگاه برایمان مشخص میشود و نه زندان.  نمیتوان درک کرد   گریه ی زندانیان برای چیست؟ آیا "صرفا" برای شیرین است یا برای خود؟

به یاد بیاورید صحنه ای را که معتادی وارد فیلم میشود و به ناگه اوردوز میکند و فیلم کمی هندی میشود! آوردن "آییش" در فیلم  بی معنا است و بی جهت,  زیرا شخصیتش و حتی کارش برایمان مجهول است و نا معلوم.  وسعت لوکیشن ها چه در دادگاه و چه در زندان برایمان مشخص نمیشود و میزانسن ها تا حدی لق و شل هستند.  فیلمساز استفاده ی دوربین روی دست را نمیداند؟! برای مثال : زمانی که "شیرین" نگهبان را می کشد فیلم با دوربین روی دست بی معنا حتی به صورت  غیر عمد تا حدی از کادر خارج میشود و این نابلدی فیلمساز را میرساند.  

در نهایت فیلم ناچار است به خطابه بسنده کند و حرفش را با صدایی "  فمنیستی" فریاد زند و  اثر شعاری میشود . در فیلم فقط شعار میبینیم و شعار که در انتها با حرف های خانم "روانشناس" و "وکیل" به اوج خود میرسد. فیلمساز نمیداند نباید در سینما شعار بدهد و باید ساختار  فیلم خود را غنی کند؟ سینما جای سخنرانی نیست. فرم تعیین کننده ارزش هنری اثر است.

به نظرم هیس ... نباید حرف   سینمایی خود را شعاری میکرد   و نباید   فلش بک های(فلاش بک) نا فرم  را در فیلم قرار میداد. بلکه باید با دوربینی متین و ایستا فیلم خود را جلو  ببرد و به فرم اثر بیشتر توجه میکرد تا "فحوا" .   همه میدانند که مسئله ی زنان مسئله ی بسیار مهمی است و عمیق که فمنیست هایی همچون "   میلانی"  سعی کرده اند  در فیلم هایشان آن را نمایش دهند ,  ولی این کار را بسیار سطحی و سخیف انجام دادند. همانند فیلم  (تسویه حساب).  حال همتای تهمینه ی میلانی (پوران درخشنده ) مسئله زنان را که مسئله ی عمیقی میباشد   به سطحی ترین شکل و نازل ترین شکل نشان داده است و بحران زنان را بسیار سر دستی و ساده مطرح کرد. به نظرم فیلم باید     با شخصیت پردازی درست , فضا سازی و حادثه پردازی ای منطقی   میکرد, و فرم اصیل سینمایی را رعایت میکرد. و نه اینکه فقط شعار میداد.   فیلم از نظرم  بد است و از 4 ستاره هیچ چیز نمیگیرد. تا اتمام جشنواره     فکر میکردم "هیس... دختر ها فریاد نمیزنند" یکی از بهترین فیلم های جشنواره است ولی در حال حاضر هرگز.  حیف که این موضوع را دیر فهمیدیم. 

امتیاز از 4 ستاره: 0